Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje

Blog 11. Naar het Zorghotel

Maandag 22 juli. Vandaag is het zo ver: mijn transfer van het Hospital Clinica Benidorm naar het Zorghotel Ciudad Patricia. Ik moest nog wat papieren inleveren. Ik liep naar de receptie toen ik me onderweg opeens iets realiseerde. Hola! Ik ben wat vergeten! Mijn rollator! Maar ja, ik was er nu toch bijna. Terug in mijn kamer moest ik mentaal even bijkomen. Ik heb vier dagen geleden een nieuwe heup gekregen. En ik loop nu alweer! Hoe veel, véél erger had ik me dit alles voorgesteld…

Maar je bent voorlopig nog wel patiënt Marij! Daar werd ik met de neus opgedrukt toen stipt om twee uur Juan van Ciudad Patricia voor mijn deur stond met een rolstoel. Deemoedig schikte ik mij in mijn rol. Juan sprak geen woord Engels maar had wel mijn naam ingestudeerd. ‘Marijn Sloothaan?’ Ja hoor. Juan bracht wat Spaanse zonnestralen mee met zijn lach, mimiek en grapjes, en mijn humeur werd ook stralend.

Daar ging ik weer, inwendig brullend van de lach. Ik in die rolstoel! Dag ziekenhuis, dag verpleegsters… Toen naar buiten waar een busje klaar stond. ‘I can walk!’, zei ik. Maar: ‘No, no!’, zei Juan. De achterdeuren gingen open en daar, als een soort verschijning, zakte een liftje naar beneden. Ik werd er met rolstoel en al op geduwd. Oké, deze absurditeit kon er ook nog wel bij. Met zo’n 30 kilometer per uur, voorzichtig verkeersheuvels omzeilend, reden we door het Spaanse landschap. Ik kneep nog een paar keer in mijn arm en besloot te genieten van mijn rol als patiënt. Me terdege realiserend dat dit voor mij tijdelijk is, en dat ik verder gezegend ben met een geweldige gezondheid. Gracias a dios!

Blog 12. Mijn nieuwe heup en ik in Ciudad Patricia

Daar gingen we dan, mijn nieuwe heup en ik. Op weg naar Ciudad Patricia Waar we gaan revalideren. Waar mijn nieuwe heup en ik elkaar goed gaan leren kennen. We moeten het tenslotte minstens zo’n 15 jaar met elkaar doen! Heup ik. De ontvangst was warm, van Nederlandse Linda en het team. En overweldigend. Na een half uur in mijn kamer met Linda en drie Spaanse verpleegsters hoorde ik de tuut-tuut-tuut-gesprekstoon in mijn oren. Wat een kakafonie!

Grote kamer, met aangepaste badkamer met beugels en hoog toilet, balkon, bureautje, TV met Nederlandse zenders, vers fruit in een mandje en water en sap in het ijskastje. Een smal bed zonder beugels zoals in het ziekenhuis waar mijn heup en ik dan ook midden in de nacht bijna uitflikkerden.

En onze rollator stond al klaar. Om aan ieders verwachtingen te voldoen gingen we maar even heel moeilijk lopen, mijn heup en ik. En ik ging zielig kijken. Anders werden we misschien wel weggestuurd!

Nu had ik me voorbereid op een enorme drukte en veel Nederlandse, bejaarde mensen. Maar we zaten met een klein groepje in de eetzaal; een echtpaar waarvan de vrouw een week eerder een nieuwe heup had gekregen en een Nederlandse meneer met een nieuwe knie die in Spanje woont. Plus een groep Franse invaliden en hun begeleiders. Ja, het is een Zorghotel en geen hotel.

Hier kunnen mijn heup en ik heerlijk tot rust komen. Want voor alles wordt gezorgd: volpension, elke dag een uur fysio, huisarts en verpleegsters in huis en ook mijn was wordt gedaan.

Overal terrassen, een whirlpool en een zwembad waar mijn nieuwe heup en ik voorlopig nog niet in mogen vanwege de hechtingen. En dan dat terras, dat prachtige ronde dakterras!

Ik hoef de nare Hollandse gewoonte van alvast een handdoekje op je stoel te leggen hier niet toe te passen. Want vrijwel alle stoelen en ligstoelen zijn onbezet. Lekker helemaal alleen voor mijn nieuwe heup en ik!

Blog 13. Incredible!

Zie u die foto hierboven? Het is een beetje schijnheilig. Ik dacht: ik moet die rollator toch nog eens vereeuwigen. Want zó lang zal ik er niet meer mee rondlopen. Ik vergeet hem namelijk nogal vaak. Vorige week kwam de fysiotherapeut de rollator achter mij aan brengen. Totaal vergeten. Sorry!

Ik gebruik de rollator nu voornamelijk als handtasje. Mijn zonnebril ligt erop. Een boek. Een flesje water. Verder race ik er lekker mee door de gangen van Ciudad Patricia. Het is nu 11 dagen geleden dat ik een nieuwe heup kreeg van dokter Campagnard in het Hospital Clinica Benidorm. En mijn nieuwe heup en ik zijn al aardig aan elkaar gewend.

Het gaat dus goed. Heel goed. Ik ben super mobiel. Vier dagen na de operatie liep ik al per ongeluk zonder rollator of krukken naar de receptie van het ziekenhuis. Ik heb geen blauwe plekken of blauw been. Geen vochtophopingen of dikke kuiten. ‘Incredible’ zegt fysiotherapeute Andrea als ze mijn bovenbeen masseert en mij daarna onder de warmtelamp legt. Ook de arts van Ciudad Patricia, dokter Arzuaga, is heel tevreden.

En ik ben dus ook heel blij met mijn nieuwe heup. Gisteren was ik zelfs een beetje ontroerd. Want het was geen kleine beslissing om me te laten opereren; ik heb er 5 jaar overgedaan. En dan de beslissing wanneer en waar. En alle spookbeelden die door je heen gaan als je bedenkt wat er allemaal mis kan gaan.

Ik was ook ontroerd over hoe goed mijn lichaam dit allemaal oppikt. Nieuwe heup? Hoppa! En lopen maar! 17 hechtingen erin? Geen centje pijn! Ik ben eigenlijk gewoon kerngezond. Enige dankbaarheid is hier dus wel op zijn plaats… Olé!

maandag 29 juli 2019

Blog 14. Hoezee! De eerste keer naar buiten!

Afgelopen weekend was mijn lief T. bij mij in Ciudad Patricia. Voor een klein bedrag werd in mijn kamer een bed bijgezet en kon hij gebruik maken van Bed & Breakfast & Lunch & Diner & coffee & drinks.

T. stapte met groot gemak in het coconnetje van heupen en knieën waarin we hier zitten. De volgende dag reden we met zijn gehuurde auto het Spaanse achterland in, gewapend met een routebeschrijving.

En zo werd mijn revalidatie opeens éven vakantie!

Hoezee! De eerste keer naar buiten! Ik voelde me als een lammetje in de wei. Alleen het huppelen moest ik nog even laten. Stapje voor stapje aan zijn arm. We hebben ergens op een pittoresk pleintje wat gedronken. Zie foto. Ziet u op welk been ik leun? Het andere been is dus geopereerd. De volgende dag paella gegeten met uitzicht op een prachtige vallei. Om ons heen kwetterende Spaanse en Franse families aan lange tafels. Naar het strand geweest, waar T. in de zee heeft gezwommen. Dat mag ik nog niet, éérst moeten de hechtingen er uit.

Tja. Om het strand te bereiken moesten we een grote stenen trap af. En ook weer op! Nu heb ik geleerd hoe dat moet, met een kersverse nieuwe heup. . Omhoog: goede been neerzetten, slechte been ernaast. Naar beneden: slechte been neerzetten, goede ernaast. Een hele operatie. En ik voelde me echt opoe.

Volop genoten van deze heerlijke dagen! Maar toch, de volgende dag, toen T. weer naar huis was: pijn. Gelukkig niet van mijn heup, maar van de spieren die ik bij de klimpartij geforceerd heb. Kijk, en dan is het fijn dat er de volgende dag een arts is hier die je geruststelt: ‘It’s not your hip, it’s your muscels!’ En dan een fysiotherapeut die het flink aanpakt. Ay! Tja…

Het is wel revalidatie Marij, géén vakantie!

Blog 15. The get better blues?

Tja, het kan natuurlijk ook niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn in NieuweHeupenLand. Afgelopen donderdag traden mijn postoperatieve blues in. Het zal toch een soort verwerking zijn die erbij hoort.

Ik ben eigenlijk voor het eerst ‘Heupoperatie’ gaan Googelen en heb animatiefilmpjes van de operatie gezien. Sodeju. Het is gewoon niet niets wat er met me is gebeurd. Eerst die leuke snee in je lijf. Dan wordt je heup uit de kom gerukt om bij de heupkom te komen. Dan wordt de heupkop afgezaagd met een elektrische zaag. En dan… laat maar.

Ik heb het niet eerder willen zien, om mezelf te beschermen. Kwestie van je kop bewust heel diep in het zand steken. En maar beter ook, denk ik achteraf. Enfin, er kwam een algemene treurnis over me, die ik al die dagen nog niet had meegemaakt. Ik denk dat ik de eerste week op een soort natuurlijke drug heb lopen trippen. Alles ging goed, lopen maar, huppekee. En nu is de drug uitgewerkt. En moet ik weer omhoog krabbelen.

Wat niet echt meewerkt is dat hier in Ciudad Patricia de dingen ook zijn veranderd. Er is een groep Spaanse geestelijk gehandicapten met hun begeleiders neergestreken op de 4^e etage. Dus we kunnen niet echt gebruik meer maken van het prachtige terras en het geweldige uitzicht! En de sfeer is er beslist anders op geworden. En dan druk ik het voorzichtig uit. Kort gezegd: het is nu meer ZORG dan HOTEL. En dat is niet fijn. Mwah. Nog een dikke week hier, het zal mijn tijd wel duren. Wat blijft is het lieve personeel, de mooie kamer, de geweldige fysiotherapeute Andrea en de zorgzame arts. En het eten, vooral de vegetarische schotels heb ik ontdekt!

Morgen zijn de Get better blues wel weer over. Op weg naar nieuwe rozengeur en maneschijn!

Uitzicht van het dakterras

Blog 16. Bueno

Onrustige dag, gisteren. Zonder teveel in details te treden; ik heb vrijdag mijn hart gelucht bij chirurg Campagnard over het norse verplegend personeel in het Hospital Clinica Benidorm. Daar ik niet de enige was met kritiek ondernam hij direct actie om het intermenselijke contact en de communicatie te gaan verbeteren. Maandagochtend om 10 uur stond de directie voor onze neus. De kritiek werd zeer serieus genomen en er wordt een onderzoek ingezet. Met veel dank aan de klokkenluiders. Zo zie je dus maar. Soms je mond open doen…

Ook in Ciudad Patricia ging het een en ander mis, ook hier een luisterend oor, gelukkig. Zo’n barricade-bestormer ben ik normaal niet. Het ging ook niet meer om mij, ik ben hier over 1 week weg. Maar hopelijk kunnen volgende patiënten met dit alles hun voordeel doen. Bueno.

Bovenstaand een foto van mijn eerste zwempartij! Kijk eens mama, zonder verband en hechtingen! (Zoekplaatje: zoek het litteken.)

En nu ga ik genieten van de laatste week revalidatie met de geweldige medische zorg, het lieve personeel, het lekkere (nu vegetarische) eten in dit zonnig paradijs, met veel oefenen en ontspanning!

Hieronder een röntgenfoto van mijn heup zoals hij nu is. Zoek de verschillen met de röntgenfoto op blog 5. Wat je duidelijk kunt zien op de foto is de nieuwe kop die erop geplaatst is.

Blog 17. Flaneren?

Nooit van mijn leven gedacht nog eens het vliegtuig naar Benidorm / Alicante te gaan nemen. Ik associeer Benidorm met dronken Engelsen, rood verbrande Nederlanders, te dikke krijsende kinderen, onnodige blootloperij en tatoeages.

Maar ik moest nu eenmaal naar Alicante vliegen voor mijn nieuwe heup in Hospital Clinica Benidorm en revalidatie in Ciudad Patricia. Ik zag al op tegen de vlucht. Duwende, zwetende en schreeuwende medepassagiers en bierblikjes trokken aan mijn geestesoog voorbij. Maar dat viel mee. Ik kwam veilig en ongetraumatiseerd aan. 😊

Na zo’n drie weken in deze kleine oase in Benidorm werd het tijd om wat veldonderzoek te doen. Van de directie van Ciudad Patricia kregen medeheuppatiënte Lily en ik chauffeur Paco mee die ons op de boulevard van Benidorm afzette.

Alles klopte. De blootloperij. Wat bezielt iemand om over een nette boulevard met roodverbrande, ontblote bovenbast te lopen? Hoezo je hangtieten in een klein netje? Gezinnen waarvan de ouders niet in een stoel pasten. Tatoeages waar stukjes gewone, blanke huid tussendoor schemerden. Bitterballen op het Spaanse terras.

Ach, wat geeft het. Leven en laten leven.

En ik was hier maar éven. Flaneren met een rollator op de boulevard van Benidorm. Dat had ik nu nooit van mijn leven gedacht…

www.marijsloothaak.nl

Straks weer zingen in het Amsterdams Salonorkest. Zonder pijn!

https://www.facebook.com/Het-Amsterdams-Volks-Salon-en-Amusementsorkest-866059473563457/

It’s getting better all the time…

Op een enkele keer de get better blues na, ben ik hier in Spanje om te revalideren van mijn heupoperatie en om béter te worden!

Gisteren per busje naar het Hospital Clinica Benidorm om de hechtingen uit mijn heup te laten halen. Hechtingen worden tegenwoordig gezet met een soort niettang; metalen hechtingen die er door de chirurg zelf uitgehaald gingen worden. Mooi moment om ook even de stand van zaken omtrent mijn heup en mij op te nemen.

Ik kreeg van dr. Campagnard een 10+. ‘Twee weken postoperatief. Loopt nagenoeg zonder hulpmiddel. Wond fraai.’

Super! De wond moet nog een beetje helen en over twee dagen mag ik zwemmen! Om mijn nieuwe mobiliteit te vieren mocht ik van fysiotherapeute Andrea ook alvast op de fiets. Even wennen nog! Want het is niet te geloven hoe snel je conditie achteruit gaat. Flink droog oefenen. En dan hoop ik toch echt over twee maanden weer over de Amsterdamse grachten te kunnen fietsen. It’s getting better all the time!

Met Andrea, de lieve fysiotherapeute

Pictures tell more than a thousand words…

In mijn sentimental journey, de laatste dagen op Ciudad Patricia maakte ik weemoedig wat foto’s. Van het geweldige terras natuurlijk. Van de kamer, het zwembad, het restaurant. Alles paradijselijk.

Uitzicht vanaf het dakterras

Natuurlijk geen foto’s van de geriatrische afdeling. Want ook dat is Ciudad Patricia. Tijdens de periode dat ik hier genoot van de revalidatie met de geweldige (para-) medische staf, de faciliteiten en het full-pension werd ik ook regelmatige geconfronteerd met het menselijk lijden. De geriatrie. Invaliden. Geestelijk gehandicapten. Daar moet je tegen kunnen. Er is een grote geriatrische afdeling in Ciudad Patricia. En terwijl ik hier logeerde bevolkte een groep geestelijk gehandicapten met hun verzorgers de 4^e etage.

Met fysiotherapeutes Paula en Andrea

Maar ik had dit niet anders willen doen. De operatie die zo geweldig gelukt is! Ik loop drie weken na operatie op een nieuwe heup. Geen blauw been, geen vocht en nauwelijks pijn, alleen spierpijn, vanwege de spieren die weer moeten leren werken.

Het warme bad van het liefdevolle keukenpersoneel met hun goede maaltijden. (Vraag om vegetarisch!) Altijd fruit te over. Het ‘buenos dias’ en ‘ola!’ van de hardwerkende huishoudelijke dienst en verpleging; meestal goed gemutst. Directie Barbara, Linda en receptioniste Marloes met hun luisterend oor.

Heerlijk eten, vooral de vegetarische maaltijden

En dan natuurlijk vooral: de rust en de veiligheid. Zes keer per week massage van je been, rode lamp, warme pakkingen. Advies. Dokter Arzuaga die je elke dag bezoekt, of het nu aan je bed, bij de fysio of zelfs aan het zwembad is.

Doktersbezoek

Tja…

En dan natuurlijk de onvolprezen vrolijkheid en zorg van fysiotherapeutes Andrea en Paula.

Paula pakt mijn been aan

Géén voorste benadering. In deze constructie: operatie bij Hospital Clinica Benidorm en revalidatie in Ciudad Patricia (De Luchtbrug heet deze constructie) géén voorste benadering van de heupoperatie. Of dat een nadeel was weet ik niet, ik heb geen vergelijkingsmateriaal.

Stilleven:

Ontbijt met rollator

Het Hospital Clinica Benidorm was qua verplegend personeel absoluut een minpunt. Maar daar wordt aan gewerkt, volgens de directie. In deze zin was ik denk ik, klokkenluider.

Ja, ik ben positief over het algemeen. Heb je de durf, de tijd en verlang je naar rust en de zekerheid van een goede chirurg, goede medische verzorging en fysio ná de operatie: Googel dan of jouw verzekeraar ook ‘Heupoperatie en revalidatie in Spanje’ vergoed. O ja, en probeer minstens 50 Spaanse woorden te spreken en te begrijpen, want dat heb je toch wel nodig, met voornamelijk Spaans personeel.

Dit waren best veel woorden. Toch nog geen duizend. 😊 En nu the pictures… met een videootje van het uitzicht.

Dit is mijn laatste blog op ‘Heupinspanje.’ Kijk voor meer blogs en mijn werk op: http://www.marijsloothaak.nl

Afscheid met met dr. José en CEO Barbara

De kamer

https://www.youtube.com/watch?v=d8xbO9UeCWc

Uitchecken.

6 1/2 week na de operatie: Ik fiets en zing weer aan de Amsterdamse grachten…

2 september 2019, 6 1/2 week na de operatie. Ik fiets weer, langs de IkAmsterdamse grachten!

Waarom een nieuwe heup in Spanje?

5 jaar geleden kreeg ik last van mijn lies. Sportblessure dacht ik. Na twee jaar fysiotherapie, massages en weet ik niet wat allemaal zei een goocheme masseuse: ‘Volgens mij is het niet je lies maar je heup!’ Een doorverwijzing naar het OLVG. Aldaar zei een olijke orthopeed, met mijn röntgenfoto op het scherm: ‘Nou mevrouw, u heeft recht op een nieuwe heup!’ Alsof ik de eerste prijs had gewonnen. Dóórlopen is dan het devies. Want een nieuwe heup gaat maar 10 á 15 jaar mee.
Doorlopen maar… Nou, dat heb ik maar gedaan. Zó’n vreselijke pijn deed het niet. Je went eraan. Alleen jammer dat ik een jaar geleden moest stoppen met sporten, omdat het zo’n pijn deed. Ongemakkelijk omdat in de tram zelfs bejaarden mij hun zitplaats aanboden. Vervelend dat ik steeds meer moeite heb met optredens van mijn Salonorkest, omdat ik dan zo lang moet staan. En sneu dat ik dat weekendje Parijs moest afzeggen omdat slenteren door een stad mij echt de hél op aarde leek. Werd het toch niet eens tijd voor een nieuwe röntgenfoto?
NB: wilt u deze blog chronologisch lezen, begin dan onderaan, bij Blog 1!
Marij

— Oscar Wilde.