Afgelopen weekend was mijn lief T. bij mij in Ciudad Patricia. Voor een klein bedrag werd in mijn kamer een bed bijgezet en kon hij gebruik maken van Bed & Breakfast & Lunch & Diner & coffee & drinks.
T. stapte met groot gemak in het coconnetje van heupen en knieën waarin we hier zitten. De volgende dag reden we met zijn gehuurde auto het Spaanse achterland in, gewapend met een routebeschrijving.
En zo werd mijn revalidatie opeens éven vakantie!
Hoezee! De eerste keer naar buiten! Ik voelde me als een lammetje in de wei. Alleen het huppelen moest ik nog even laten. Stapje voor stapje aan zijn arm. We hebben ergens op een pittoresk pleintje wat gedronken. Zie foto. Ziet u op welk been ik leun? Het andere been is dus geopereerd. De volgende dag paella gegeten met uitzicht op een prachtige vallei. Om ons heen kwetterende Spaanse en Franse families aan lange tafels. Naar het strand geweest, waar T. in de zee heeft gezwommen. Dat mag ik nog niet, éérst moeten de hechtingen er uit.
Tja. Om het strand te bereiken moesten we een grote stenen trap af. En ook weer op! Nu heb ik geleerd hoe dat moet, met een kersverse nieuwe heup. . Omhoog: goede been neerzetten, slechte been ernaast. Naar beneden: slechte been neerzetten, goede ernaast. Een hele operatie. En ik voelde me echt opoe.
Volop genoten van deze heerlijke dagen! Maar toch, de volgende dag, toen T. weer naar huis was: pijn. Gelukkig niet van mijn heup, maar van de spieren die ik bij de klimpartij geforceerd heb. Kijk, en dan is het fijn dat er de volgende dag een arts is hier die je geruststelt: ‘It’s not your hip, it’s your muscels!’ En dan een fysiotherapeut die het flink aanpakt. Ay! Tja…
Het is wel revalidatie Marij, géén vakantie!
Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje 