Een nieuwe heup dus. Maar wáár ga ik het laten doen. Welke ziekenhuis. Van Googelen word je Gek. Voorste, achterste, middelste benadering. Een groot dilemma. Op dit moment is de voorste benadering van de heup heel erg in zwang. Voordelen – zegt men – sneller herstel en minder pijn. In Amsterdam zegt men: Bergman Clinics, dáár moet je heen. Maar Bergman Clinics heeft lange wachttijden. En in Nederland sta je 2 dagen na de operatie alweer thuis. Heel toevallig stuit ik op de site van mijn verzekeraar Univé op: ‘heupoperatie en revalidatie in Spanje.’ https://www.clinicabenidorm.com/ Wat ik daar lees klinkt als muziek in mijn oren. 5 dagen ziekenhuis, daarna 3 weken revalidatie in een zorghotel in Spanje.

Beslissing. Nee… de beslissing is niet snel gemaakt. Twijfels, twijfels… Hospital Clinica Benidorm doet geen voorste benadering van de heup. Maar het snellere herstel van deze benadering kun je wegstrepen tegen de 3 weken revalidatie. En… bij Bergman Clinics sta je na 2 dagen alweer buiten. Het gedoe, en het feit dat ik ontzettend opzie tegen revalidatie thuis, maakte dat ik koos voor Spanje. Naar Benidorm om precies te zijn. Een heel avontuur. De juiste keuze?

De operatie, het verblijf in Hospital Clinica Benidorm en de drie weken revalidatie inclusief volpension en fysiotherapie wordt volledig vergoed door de verzekeraar. Olé! Ik vroeg de medewerkster van Univé hoe dit kan, in des hemelsnaam. ‘Omdat de zorg in Spanje veel goedkoper is dan in Nederland’ zei ze. Alleen de vluchten moeten zelf worden betaald. Het vervelende is dat níemand in Nederland hier ooít van heeft gehoord. Mijn huisarts niet, een vriendin die huisarts is niet, vrienden en kennissen niet, niemand. Wat ik tegen kwam was argwaan.

‘Dat kan niet.’ ‘Daar moet iets achter zitten.’ ‘Ik heb ooit een tv-uitzending gezien waarin het werd afgeraden!’ Ook daarom schrijf ik deze blog. Om meer mensen op de hoogte te brengen van dit fenomeen. Hoewel de afloop voor mij op dit moment ook nog ongewis is.

Afijn, ticket geboekt. Na een perfecte vlucht met Transavia stond ik 16 juli 2019 op Spaanse bodem. Alwaar Wilma van de organisatie mij opwachtte op de luchthaven met een naambord en ambulance,

‘Ambulance? Ik kan nog heel goed lopen hoor.’ ‘Ja, maar dat is nu eenmaal het protocol.’ Gelukkig mocht ik wel voorin zitten, en heb nog íets van de skyline van Benidorm gezien.

Maria Martha. Ik ga hier in het HCB, Hospital Clinica Benidorm nu door het leven met mijn doopnamen. ‘Maria Martha, here are your medicins.’ De naam Sloothaak is natuurlijk niet uit te spreken. Ik vind het eigenlijk wel leuk. Heb ik zómaar opeens een Spaanse naam.

Woensdagmiddag zat ik echt in een dip. Ik vond het ziekenhuispersoneel zeer onaardig.  Dinsdagmiddag kreeg ik al een grom of een grauw als ik iets simpels vroeg als; ‘Heeft u misschien de afstandsbediening voor de TV of een handdoek voor me?’ Woensdagochtend kwam er een enfermera binnen die zonder één groet een injectienaald in mijn arm ramde om een paar buisjes bloed af te nemen. Ik werd er verdrietig van. Ik lag hier in mijn eentje, ik had een grote beslissing genomen om voor mijn operatie naar Spanje te gaan, wat ik nú nodig had was een gevoel van veiligheid. Ik vroeg me af of ik misschien de slechtste beslissing van mijn leven had genomen. Want: als het er al zo belabberd aan toeging in dit ziekenhuis, hoe zou het dan zijn met de operatie? Zou de operatie dan ook beneden niveau zijn? En… deze dames zouden mij straks na de operatie moeten gaan verzorgen. Dan zou ik hulpbehoevend zijn. Tranen. Mijn begeleidster Wilma kon wel iets van mijn zorgen wegnemen met verhalen over andere patiënten die heel enthousiast na de heupoperatie waren geweest. I hope and I pray.

7. Roesje. Maar toch… het was een vervelende middag, vooral omdat ik lag te wachten op de anesthesist en chirurg. Bij navraag zou de anesthesist niet komen, hoewel dat afgesproken was. Ik zat met een prangende vraag over de anesthesie: ik had gehoord dat de operatie zou gebeuren met een ‘roesje’ en ruggenprik. En ik zou dan tussendoor af en toe wakker worden.

Neeeeeeeee… ik wil niet wakker worden terwijl ze aan mijn heup aan het ‘zagen, zagen, wiedewiedewagen zijn. Kloppen, boren en timmeren?

De chirurg kwam pas om half 7. Toen ik om 6 uur vroeg of ze al iets wisten zei de verpleegster: ‘The docter is in the hospital. Go to your room!’ Als een stout kind. Docter Campagnard was echter aardig. Maar ja, het is toch echt protocol een roesje en een ruggenprik. Omdat een narcose teveel risico en bijwerkingen zou hebben. Tja. Ik zal het moeten accepteren.

Hij zei ook: ‘Ik heb uw foto’s gezien en het is heel erg.’ Daar schrok ik toch weer van. Maar het is ook een bevestiging: er is geen ontkomen meer aan, Marij, je móet een nieuwe heup!

Vanaf het moment dat Dr.campagnard bij me was geweest, en ik nu dus blijkbaar echt patiënt was, werden de verpleegsters aardiger! Ik kreeg zoweer een glimlach! Ze vroegen how are you?, Hola que tal? Zowaar!  Dat gaf moed en hoop voor ná de operatie!

Als cadeautje voor de nacht kreeg ik een klisma en een Diazepam. Met ZÓ’N spuit kwamen ze binnen! Fijn dat ik een eigen badkamer heb. Sleep well… Morgen ná half 11 is de operatie.

Ik had me er al op voorbereid, mañana, mañana indachtig, dat half 11 wel half 12 zou worden. Maar, hoppa! Precies om half 11 stond er een verpleger voor de deur. Ik kon nog steeds een gegniffel niet onderdrukken toen ik met bed en al de lift in ging en door de gangen werd gereden. Was IK dit? Gebeurde dít mij? Hetzelfde in de gangen van het operatiegewelf. Mannen en vrouwen in groene pakken en op groene klompen. Groene muren. De kleur groen schijnt de concentratie te bevorderen, heb ik ooit gelezen. Af en toe een vrouw met een frivool rood gestippeld hoofdkapje. Roodkapje in het ziekenhuis, leuke naam voor een sprookje. Veel drukte, maar gelukkig ook veel geglimlach naar mij, de ongelukkige Maria Martha. Een kneepje in mijn schouder, een knipoog. Wat doet dát goed! Menselijkheid.

Dr. Campagnard gaf mij een vrolijke glimlach en een hand. ‘We gaan zo starten,’ zei hij. Hij zag er uit, écht, alsof hij er heel veel zin in had! Ik werd een ietwat eenvoudige operatiekamer ingereden. Maar ik heb natuurlijk geen referentiepunt. Ik kreeg een ruggenprik, waar ik niets van voelde en toen stroomde er een weldadige warmte en gevoelloosheid door mijn onderlijf. Het roesje ging via een infuus.

En ja, ik heb ze horen hakken, boren en zagen. Maar ik was zo fijn high dat het me niets kon schelen. Timmer maar lekker door hoor! Op een gegeven moment hoorde ik heel hard timmeren en draaide ik mijn hoofd alle kanten op om te horen waar dít nu weer vandaan kwam. De anesthesist besloot de dosis toch maar íets te verhogen.

‘Het is klaar,’ zei dokter Campagnard.

‘En heeft u er iets moois van gemaakt?’, vroeg ik. Waarop hij mijn beide voeten naast elkaar legde en tevreden constateerde dat mijn benen nog steeds dezelfde lengte hadden.

Het was half twee. Daarna tot zeven uur op de Intensive Care, waar een zeer ijverige verpleger om de 10 minuten mijn status en mijn papieren controleerde. Af en toe viel ik weg in een halfslaap, tussendoor maakte ik me druk dat ik mijn telefoon niet had mogen meenemen en dus mijn geliefden niet kon vertellen dat ik oké was. Gelukkig vond ik de moed de verpleger te vragen mijn dochter Rosa te bellen. ‘Ola? Rosa? Ier iz joor motzer.’

Om 7 uur mocht ik eindelijk naar boven. Want ik lag me rot te vervelen. Mijn moeder en andere geliefden gebeld. Ik werd gekoppeld aan een infuus, een drain en een katheter. Volgde een nare slapeloze nacht met toch wel veel pijn.

Kijk, een operatie doe je niet voor de lol. Dus de volgende dag was naar. Er lag een rechterbeen op het bed dat niet bij mij wilde horen. Er was pijn. Zo zelfs, dat ik ging vragen om een hogere dosis in het infuus. Niets voor mij.

Maar, het is voorbij. Het was voor een goed doel en het kan alleen maar beter worden.

In ieder geval was Dr. Campagnard trots op mij, toen hij zag dat ik in de namiddag met beide benen gebogen in bed lag te lezen.  ‘Ja, hoor,’ zei hij, ze ligt al met opgetrokken benen!’ Achteraf ben ik eigenlijk blij met alleen ruggenprik en roesje. Volledige narcose schijnt toch veel bijwerkingen te hebben en eerlijk gezegd vond ik de ervaring in de operatiekamer wel grappig. Goed voor een boek. Deel van de dag lekker geAppt met geliefden en vrienden, een berichtje op Facebook geplaatst: ‘I’m alive but not yet kicking’ Ik kreeg allemaal lieve woorden. Dan is Facebook toch wel erg leuk. Wat is het toch heerlijk dat iedereen zo met je meeleeft, als je zo helemaal in je eentje een operatie hebt ondergaan in het verre vreemde Spanje…