Kijk, een operatie doe je niet voor de lol. Dus de volgende dag was naar. Er lag een rechterbeen op het bed dat niet bij mij wilde horen. Er was pijn. Zo zelfs, dat ik ging vragen om een hogere dosis in het infuus. Niets voor mij.
Maar, het is voorbij. Het was voor een goed doel en het kan alleen maar beter worden.
In ieder geval was Dr. Campagnard trots op mij, toen hij zag dat ik in de namiddag met beide benen gebogen in bed lag te lezen. ‘Ja, hoor,’ zei hij, ze ligt al met opgetrokken benen!’ Achteraf ben ik eigenlijk blij met alleen ruggenprik en roesje. Volledige narcose schijnt toch veel bijwerkingen te hebben en eerlijk gezegd vond ik de ervaring in de operatiekamer wel grappig. Goed voor een boek. Deel van de dag lekker geAppt met geliefden en vrienden, een berichtje op Facebook geplaatst: ‘I’m alive but not yet kicking’ Ik kreeg allemaal lieve woorden. Dan is Facebook toch wel erg leuk. Wat is het toch heerlijk dat iedereen zo met je meeleeft, als je zo helemaal in je eentje een operatie hebt ondergaan in het verre vreemde Spanje…
Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje 