7. Roesje. Maar toch… het was een vervelende middag, vooral omdat ik lag te wachten op de anesthesist en chirurg. Bij navraag zou de anesthesist niet komen, hoewel dat afgesproken was. Ik zat met een prangende vraag over de anesthesie: ik had gehoord dat de operatie zou gebeuren met een ‘roesje’ en ruggenprik. En ik zou dan tussendoor af en toe wakker worden.
Neeeeeeeee… ik wil niet wakker worden terwijl ze aan mijn heup aan het ‘zagen, zagen, wiedewiedewagen zijn. Kloppen, boren en timmeren?
De chirurg kwam pas om half 7. Toen ik om 6 uur vroeg of ze al iets wisten zei de verpleegster: ‘The docter is in the hospital. Go to your room!’ Als een stout kind. Docter Campagnard was echter aardig. Maar ja, het is toch echt protocol een roesje en een ruggenprik. Omdat een narcose teveel risico en bijwerkingen zou hebben. Tja. Ik zal het moeten accepteren.
Hij zei ook: ‘Ik heb uw foto’s gezien en het is heel erg.’ Daar schrok ik toch weer van. Maar het is ook een bevestiging: er is geen ontkomen meer aan, Marij, je móet een nieuwe heup!
Vanaf het moment dat Dr.campagnard bij me was geweest, en ik nu dus blijkbaar echt patiënt was, werden de verpleegsters aardiger! Ik kreeg zoweer een glimlach! Ze vroegen how are you?, Hola que tal? Zowaar! Dat gaf moed en hoop voor ná de operatie!
Als cadeautje voor de nacht kreeg ik een klisma en een Diazepam. Met ZÓ’N spuit kwamen ze binnen! Fijn dat ik een eigen badkamer heb. Sleep well… Morgen ná half 11 is de operatie.
Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje 