Maria Martha. Ik ga hier in het HCB, Hospital Clinica Benidorm nu door het leven met mijn doopnamen. ‘Maria Martha, here are your medicins.’ De naam Sloothaak is natuurlijk niet uit te spreken. Ik vind het eigenlijk wel leuk. Heb ik zómaar opeens een Spaanse naam.
Woensdagmiddag zat ik echt in een dip. Ik vond het ziekenhuispersoneel zeer onaardig. Dinsdagmiddag kreeg ik al een grom of een grauw als ik iets simpels vroeg als; ‘Heeft u misschien de afstandsbediening voor de TV of een handdoek voor me?’ Woensdagochtend kwam er een enfermera binnen die zonder één groet een injectienaald in mijn arm ramde om een paar buisjes bloed af te nemen. Ik werd er verdrietig van. Ik lag hier in mijn eentje, ik had een grote beslissing genomen om voor mijn operatie naar Spanje te gaan, wat ik nú nodig had was een gevoel van veiligheid. Ik vroeg me af of ik misschien de slechtste beslissing van mijn leven had genomen. Want: als het er al zo belabberd aan toeging in dit ziekenhuis, hoe zou het dan zijn met de operatie? Zou de operatie dan ook beneden niveau zijn? En… deze dames zouden mij straks na de operatie moeten gaan verzorgen. Dan zou ik hulpbehoevend zijn. Tranen. Mijn begeleidster Wilma kon wel iets van mijn zorgen wegnemen met verhalen over andere patiënten die heel enthousiast na de heupoperatie waren geweest. I hope and I pray.
Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje 