Daar gingen we dan, mijn nieuwe heup en ik. Op weg naar Ciudad Patricia Waar we gaan revalideren. Waar mijn nieuwe heup en ik elkaar goed gaan leren kennen. We moeten het tenslotte minstens zo’n 15 jaar met elkaar doen! Heup ik. De ontvangst was warm, van Nederlandse Linda en het team. En overweldigend. Na een half uur in mijn kamer met Linda en drie Spaanse verpleegsters hoorde ik de tuut-tuut-tuut-gesprekstoon in mijn oren. Wat een kakafonie!
Grote kamer, met aangepaste badkamer met beugels en hoog toilet, balkon, bureautje, TV met Nederlandse zenders, vers fruit in een mandje en water en sap in het ijskastje. Een smal bed zonder beugels zoals in het ziekenhuis waar mijn heup en ik dan ook midden in de nacht bijna uitflikkerden.
En onze rollator stond al klaar. Om aan ieders verwachtingen te voldoen gingen we maar even heel moeilijk lopen, mijn heup en ik. En ik ging zielig kijken. Anders werden we misschien wel weggestuurd!
Nu had ik me voorbereid op een enorme drukte en veel Nederlandse, bejaarde mensen. Maar we zaten met een klein groepje in de eetzaal; een echtpaar waarvan de vrouw een week eerder een nieuwe heup had gekregen en een Nederlandse meneer met een nieuwe knie die in Spanje woont. Plus een groep Franse invaliden en hun begeleiders. Ja, het is een Zorghotel en geen hotel.
Hier kunnen mijn heup en ik heerlijk tot rust komen. Want voor alles wordt gezorgd: volpension, elke dag een uur fysio, huisarts en verpleegsters in huis en ook mijn was wordt gedaan.
Overal terrassen, een whirlpool en een zwembad waar mijn nieuwe heup en ik voorlopig nog niet in mogen vanwege de hechtingen. En dan dat terras, dat prachtige ronde dakterras!
Ik hoef de nare Hollandse gewoonte van alvast een handdoekje op je stoel te leggen hier niet toe te passen. Want vrijwel alle stoelen en ligstoelen zijn onbezet. Lekker helemaal alleen voor mijn nieuwe heup en ik!
Marij krijgt een nieuwe heup in Spanje 